Στις αρχές του 2007 κλήθηκα να συμμετάσχω σε έκθεση εικαστικών έργων, με θέμα το Θάνατο. Η πρώτη αντίδραση ήταν αμηχανία. Δεν είχα αντιμετωπίσει ποτέ το θέμα ευθέως, φωτογραφικά τουλάχιστον. Ετσι νόμιζα δηλαδή μέχρι που άρχισα να περιδιαβαίνω στο αρχείο μου.
Τα “αποτυπώματα” ήταν η πρώτη αυτονόητη επιλογή (ο Θάνατος των Κτιρίων, ο Θάνατος στην Αρχιτεκτονική). Την ξεπέρασα όμως όταν, συνεχίζοντας το ψάξιμο, προσέγγισα άλλες εικόνες μου, φαινομενικά ασύνδετες, που τις διαπερνούσε όμως η ιδέα και η αίσθηση του θανάτου. Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι δεν τις είχα δεί ποτέ ακριβώς έτσι. Και όμως η ιδέα του θανάτου ήταν εκεί, σαν γεγονός, σαν φόβος, σαν αναπότρεπτη προοπτική.
Διάλεξα πέντε εικόνες, τις ανάρτησα στην αίθουσα και μετά στάθηκα δίπλα - παρέα με τον μεγαλύτερο από τους φόβους μου - περιμένοντας τα φώτα των εγκαινίων.
Διάλεξα πέντε εικόνες, τις ανάρτησα στην αίθουσα και μετά στάθηκα δίπλα - παρέα με τον μεγαλύτερο από τους φόβους μου - περιμένοντας τα φώτα των εγκαινίων.
Στην Αντίπαρο, το 1985
No comments:
Post a Comment